προσωπο-γραφίες αριθμός 8
|
Π |
ίσω από τον κοκάλινο εντυπωσιακό σκελετό συναντούσες ένα βλέμμα που δεν σε άφηνε αδιάφορο. Επέμενε να μη φοράει φακούς. Δεν υπέκυπτε στον πειρασμό του φυσικού, και κατά γενική ομολογία, ωραίου προσώπου που διέθετε. Τα γυαλιά άλλωστε, που πάντα συμπλήρωναν ένα καλόγουστο ντύσιμο, τα φορούσε από πολύ μικρή. Το ίδιο μικρή, το καλοκαίρι που τελείωσε το Λύκειο, η Ζαφείρα παντρεύτηκε. Λίγο μετά, γνωρίζοντας τρεις ξένες γλώσσες, περνούσε εδώ και πολλά χρόνια τις περισσότερες ώρες της ζωής της χαμογελαστή, πίσω από μία ρεσεψιόν.
Είχε βέβαια και το τετράμηνο του χειμώνα, όπου με κλειστά τα μεγαλοξενοδοχεία, μεταμορφωνόταν σε μια άλλη, άκρως διαφορετική γυναίκα. Μακριά από την πόλη, φυτεύοντας και καλλιεργώντας τα λίγα κομμάτια οικογενειακής περιουσίας που είχαν απομείνει. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα τ’ απογεύματα, με τη Μαγδαληνή, φίλη και γειτόνισσα από τα παιδικά της χρόνια, συζητούσαν, μέσα στ’ άλλα, πώς θα βρουν κι αυτές τον τρόπο να εκμεταλλευτούν τα χαρίσματα της ρεθεμνιώτικης γης.
Ίσως, ένα απόγευμα εκεί μέσα στην κουβέντα ή έστω, εκεί μέσα στο ανά χείρας φλυτζανάκι του καφέ, να έβρισκαν ένα καλύτερο μέλλον…
|
Η |
Χαρά σου έδινε την εντύπωση ότι έβλεπε τον κόσμο λίγο διαφορετικά. Μ’ ένα δικό της τρόπο. Μόνο έτσι μπορούσες να εξηγήσεις τις θεωρίες της για την κρίση που δεν υπάρχει. Και που καλό θα ήταν, σε περίπτωση που ίσχυαν τα οικονομικά προβλήματα που οι άλλοι έλεγαν και γενικά όλα αυτά που κάθε μέρα συζητάμε, καλό λοιπόν θα ήταν, να κάνεις μία έξυπνη ασφάλεια για σένα και γιατί όχι και για τα παιδιά σου.
Είχε ένα δερμάτινο φάκελο κι ο Θεός να σε φυλάει από τις σκέψεις που ήταν έγκλειστες στο περιεχόμενό του. Στόχος της ήταν να σε πείσει να πληρώνεις μικροποσά για ασφάλειες που μπορεί, ποτέ δεν ξέρεις, να χρειαστούν. Κάτοικος Ρεθύμνου ο άλλος και μες την τρελή χαρά ασφαλίστηκε για τραυματισμό από εκτροχιασμό τρένου, ενώ ένας άλλος για την ακόμα πιο απίθανη περίπτωση μικροτραυματισμού κατά την πρόσδεση πλοίου της γραμμής Πειραιάς-Ρέθυμνο.
Δυναμική και επικοινωνιακή η Χαρούλα, σημείωνε μεγάλες επιτυχίες. Είχε καταφέρει κόσμο και κοσμάκη να κάνει τις πιο παράξενες ασφάλειες. Ήταν τέτοιος ο τρόπος και το ταλέντο που διέθετε στο να σου αναλύει τις αυξημένες πιθανότητες των ελαχίστων πιθανοτήτων, που δύσκολα ξέφευγε κάποιος από τα δίχτυα της.
Από τα δίχτυα της Χαράς, των σαράντα κάτι ετών, με το δικτυωτό καλσόν…
|
Π |
ερισσότερο απ’ όλα αγαπούσε το ποδήλατό της. Όσο η Ρίτα μεγάλωνε, τόσο η πόλη που εκσυγχρονιζόταν, τη βοηθούσε να γίνεται ακόμα πιο ανεξάρτητη, να πηγαίνει μόνη της στ’ Αγγλικά και στους Προσκόπους, να κλέβει χρόνο για να αράζει καθημερινά με τις φίλες της στο υπαίθριο στέκι τους, το πηγάδι της Μεγάλης Πόρτας, για παγωτό με νεανικούς ψιθύρους και ανησυχίες. Είχε βαρεθεί από μικρή να την πηγαινοφέρνουν με το αυτοκίνητο στις εξωσχολικές διαδικασίες και να τρελαίνεται στο μποτιλιάρισμα της εβδόμης απογευματινής, όταν η μισή πόλη ασχολιόταν μ’ ένα, αναγκαίο κατά τα άλλα, παιδομάζωμα.
Στα μισά του Γυμνασίου πια, με καστανόχρωμο κοντό μαλλάκι, πολύχρωμα φουτεράκια και τα απαραίτητα σιδεράκια για το καθώς πρέπει παρουσιαστικό του μέλλοντος, ήταν η τέλεια έφηβη, συντονίστρια της ομάδας της για το «Κυνήγι» που θα γινόταν φέτος για πρώτη φορά. Δε μπορούσε να διανοηθεί ότι στη δική της παρέα τον πρώτο λόγο θα τον είχε αγόρι. Πόσο μάλλον φέτος που «έπεσε» Φορτέτσα, χώρο που η ίδια έχει σπουδάσει από το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν ανεβοκατέβαινε μετέχοντας σε μία θετικά πολυσχολιασμένη στον τοπικό τύπο έκθεση εικαστικών.
